Ontdek
de magie van Smartphone Fotografie
— A picture is worth a thousand words
Heerlijk! Daar zit ik dan. Met mijn rug tegen dikke kussens en een kop gemberthee in mijn hand. De zon brandt op mijn gezicht. Als ik naar boven kijk, dan zie ik een blauwe lucht en een mooie witte stapelwolk. De wind waait door mijn haren. Vogels vliegen over en de geur van bloemen komt mijn neus binnen.
Ik hoor links van mij iets, maar als ik kijk zie niet waar het geluid vandaan komt. Anders dan een perenboompje en iets verderop een appelboom die een beetje met de wind meewaaien zie ik niets. Iets verder zie ik een kersenboompje. Nog geen fruit, want het zijn net geplante fruitbomen.
Schuin tegenover mij staat een werkelijk mooie druivenplant, waarvan ik weet dat deze is overgeplant vanuit een grote tuin. De eigenaar van dit dakterras is heel blij dat ze het op haar nieuwe plek ook zo goed doet.
Ervoor staat een grote bak die is gevuld met olijfstruiken en ik zie al wat kleine olijfjes in de takken. Althans ik neem aan dat al die knopjes die ik zie olijven worden. Geef het wat tijd en er kan volop van olijven worden genoten en dan is er ook nog genoeg over om lekkere tapenade te maken.
Als ik het dakterras eens verder bekijk, terwijl ik mijzelf nog even beter op dit heerlijke plekje in de dikke kussens druk, dan zijn hier heel veel verschillende soorten planten. Het is een soort van oerwoud aan planten. Zoveel en allemaal lijken ze het erg naar hun zin te hebben. Ik zie nu ook waar die heerlijke bloemengeur vandaan komt, die mijn neus al een tijdje binnenkomt.
Sommige planten hebben mooi gekleurde bloemen en dat vinden bijen ook aantrekkelijk zie ik. En wat leuk een vlinder komt ook even op bezoek! Bovenop de rand van de deur gaat ze zitten en niet veel later zie ik haar in de kersenboom. En ik ben niet de enige die dat ziet.
Het meerendeel van de planten hebben alleen groene bladeren. Waardoor een mooi pallet aan groentinten is gecreëerd. Er steekt een windje op en ik ruik lavendel. Mijn ogen gaan op zoek en zien de plant niet al te ver van mij vandaan. De blauwpaarse bloempjes op lange stelen bewegen mee met de wind. Ik krijg er een glimlach van op mijn gezicht.
Mooi plaatje denk ik, maar ja waarvan kan ik hier allemaal wel geen mooie foto’s maken?! Wat een verhaal is hier te vertellen met foto’s.
Ineens springt er een kat tevoorschijn. Inmiddels schrik ik er niet meer van, want die wonen hier ook. En ze zijn ook de reden dat ik hier ben. Vanmorgen telde ik er vier en dat aantal klopt! Gisterenavond kwam ik maar tot drie. Ik weet dat eentje zich graag verstopt, dus maakte mij niet echt druk. Eerlijk gezegd was ik vanmorgen wel blij er weer vier te zien.
Want ja, als ik de zorg voor huisdieren op me neem, dan wil ik dit wel goed doen en het niet laten gebeuren dat er ineens halverwege eentje of misschien meer ontbreken. Ik zie het in gedachten al voor me … De eigenaar overhandig ik bij terugkomst de sleutels en meld er doodleuk bij, dat er geen vier meer zijn. Ik moet er niet aan denken als dit werkelijk zou gebeuren, hoewel ik een kleine glimlach van het idee alleen al niet kan onderdrukken..
Mooi om te zien hoe de katten ineens hun aandacht op iets anders zoals dus die vlinder richten. En wow alsof ze elkaar een soort van teken geven. Allemaal komen ze in een soort van tijgersluip dichterbij en hebben nu allemaal de vlinder in het vizier.
Ik zie overal ook boomstammen, fijne zit-plankjes en andere opspring mogelijkheden voor de katten. Ik begin te beseffen dat het hier letterlijk een walhalla is voor zowel dier als mens. Ik kan het niet anders omschrijven, het komt door het gevoel dat ik nu heb. Wat bof ik op dit moment ook hier te zijn.
Het is hier 13 hoog had ik dat al gezegd? Normaal gesproken zijn er ook kinderstemmen vanaf beneden hoorbaar. Zingende, lachende kinderstemmen. Fantastisch! Kinderstemmen maken mij net zo blij als de geluiden, die ik nu hoor. Omdat het vakantietijd is heeft de school haar deuren gesloten en is het vanaf beneden stil en hoor ik niet veel meer dan de geluiden van de natuur.
Ik kijk weer even naar boven naar de lucht. Haal diep adem en sluit mijn ogen.
Op het moment dat ik mijn ogen weer open, kijk ik tegen de onmiskenbare en in het oog springend prachtig gekleurde mandala muurschildering aan. Deze versiert in al haar pracht en kleuren een wit stenen muur.
Hoe wordt zoiets toch gemaakt, schiet er direct door mijn hoofd. Waarom is deze hier aanwezig? Wat is de bedoeling hiervan? Waarom heeft het deze kleuren? Waarom blijf ik er naar kijken? Wie heeft het gemaakt? Vragen, vragen en nog eens vragen komen voorbij.
Op dezelfde muur staat ook ‘Sirius Arts’. Is dat de naam van de kunstenaar? Toch de eigenaar maar eens vragen over hoe dit mooie kunstwerk tot stand is gekomen. Ik ben altijd benieuwd naar het verhaal achter iets.
Mijn ogen gaan nog weer verder en zie ik het goed? Ik moet even een beetje verzitten, maar ja hoor! Ik zie allerlei beelden her en der tussen het groen staan. En werkelijk heel veel stenen. In allerlei soorten en maten. En schelpen. Prachtig en een lust voor de ogen van een foto enthousiasteling zoals ik ben.
Zie ineens ook rode aardbeitjes hangen en is dat niet een frambozenplant? Die is flink omhoog geschoten. Die ga ik op een ander moment van dichtbij bestuderen, want het lijkt erop dat die wel wat steun kan gebruiken. Net als ik hier heb, lekker hangend in de kussens. Ik slaak een diepe zucht. Heerlijk is het hier.
Ik kan echt met foto’s van dit dakterras een verhaal vertellen. In plaats van straatfotografie noem ik het dakterras fotografie. Ik zie direct voor ogen hoe dat kan werken.
Straatfotografie is voor mij het vertellen van interessante en boeiende verhalen met foto’s van straatbeelden. Met stilstaande en bewegende beelden het verhaal op straat tot leven laten komen. Waarbij het voor mij juist niet altijd de bedoeling dat ik een zo compleet mogelijk verhaal vertel. Maar juist veel aan de verbeelding van de kijker overlaat.
De kijker mag vragen gaan stellen. Hetzelfde als ik deed bij het zien van de Mandala muurschildering. Deze trok mijn aandacht. Ik vond het interssant en het riep vragen bij mij op.
Nu gebeurt hetzelfde bij het zien van de beelden die hier verscholen staan. En ook .. waar kijkt de kat naar? Wat is die weerspiegeling in het raam daar naast de deur? Wat staan er voor teksten op het bord dat aan een prachtig houten stuurwiel hangt? En waarom heeft dit hier op het dakterras ook een plaatsje gekregen?
Met straatfotografie zorg je voor interesse. Roep je een emotie op en daarmee trek je automatisch de aandacht van de kijker. En begint de kijker zelf een verhaal te schrijven. Het mooie vind ik ook dat dit verhaal nooit hetzelfde is als die van de volgende kijker.
Ik hoor je bijna denken, maar hoe doe je dat dan? Wat maakt een foto interssant? Hoe kies je je onderwerpen? Wat is ‘het’ dat iets toevoegt? Hoe maak je foto’s waarbij vragen worden gesteld?
Mijn eenvoudigste antwoord hierop is, dat als mij iets opvalt, dan is dat hoogstwaarschijnlijk al het begin van een verhaal. Mijn creativiteit gaat op zo’n moment los. Bij bijvoorbeeld het zien van weerspiegeling of schaduw. Kleuren, structuren en achtergronden en teksten. Allemaal krijgen mijn aandacht. Ik kijk hierbij ook vanaf een ander oogpunt.
Het mooie van straatfotografie vind ik ook als er ‘leven’ in de foto’s aanwezig is. Dit betekent voor mij mensen. Hier op het dakterras zijn dat de katten.
Uiteraard is het afhankelijk van wat er gebeurt. Je kunt straatfotografie ook vergelijken met het zitten op een terrasje. Is het niet fantastisch om te zien, wat daar allemaal gebeurt. Wie of wat er allemaal voorbijkomt? Soms is er iets wat je totaal niet verwacht ook aanwezig. Een uitdrukking op een gezicht van iemand, waarbij je al een heel verhaal kunt bedenken. Of een dicht tegen elkaar aanzittend stel of juist niet naar elkaar kijkend stel. Die zijn ook altijd prachtig. Welk verhaal gaat er op zo’n moment door je hoofd? Dit is hoe het voor mij werkt en ik weet het natuurlijk niet, maar wat doe jij als je op een terras zit?
Ik ben van mening dat als ik aan de slag ga met straatfotografie, dan mag een foto van mijzelf ook nooit ontbreken. Ik ben er zelf toch ook?! Dus dat haal ik ook aan tijdens mijn workshops.
Weer verschijnt er een grijns op mijn gezicht. Werkelijk zulke hilarische momenten maak ik hierbij soms mee. Ik heb al vaak mogen meemaken dat mensen het echt helemaal niets. Een foto van zichzelf maken. Allerlei excuses krijg ik dan te horen en de gezichten die ik te zien krijg. Onbetaalbaar! En je zult begrijpen, voor mij per direct allemaal rijp voor weer een prachtige foto.
En ergens snap ik het maar al te goed. Inmiddels heb ik er zelf geen enkele moeite meer mee en vind ik het zelfs leuk. Selfies maken! En als je net als ik sinds 2008 je eerste Smartphone in je handen hebt en niet lang erna 100% Smartphone Fotografie.
Zou jij het wel eens leuk vinden om met mij samen aan de slag te gaan met straatfotografie. In je eigen stad of het dorp waar je woont of misschien wel werkt?
Straatfotografie kan overal plaatsvinden. Ik laat het je graag persoonlijk zien en ervaren.
Eerder dit jaar was ik voor Clubhouse op de Scheveningen Pier en ontstond spontaan ‘Pier’ fotografie. Net als hier 13 hoog dakterras fotografie nu is ontstaan. Heerlijk om hier te zijn en met fotografie aan de slag te zijn. Mooie herinneringen voor mijzelf en ik heb gelijk een fijn verslag van mijn belevenissen voor de eigenaar.
Ik kijk alweer erg uit naar een volgend plekje, waar ik mijn volgende blog schrijf. Of misschien krijg ik wel inspiratie na een workshop, die ik binnenkort geef.
Met alweer een aantal klanten heb ik voor na hun vakantie afspraken staan. Zo ook met de eigenaar van een bierbrouwerij, dus wie weet daarover volgende maand meer.
Wil met mij wel eens sparren over de mogelijkheden wat ik jou kan leren over foto’s maken met je Smartphone? Neem contact op of plan hier in mijn agenda een gratis gesprek in.
